 |
Na zijn debuut met ''Ex est enz.' (1994) in kunstencentrum
BELGIE wist theatermaker, perfomer en beeldend kunstenaar
Kris Verdonck te verrassen met zijn Tutorial-reeks, een
opvallend staaltje vernieuwend theater dat niet onopgemerkt
bleef. Deze presentatie van beeldende kunst en performance
binnen een theatrale context vond in 2002 via kunstencentrum
BELGIE, Het Net (Brugge) en Nadine (Brussel) uiteindelijk
zijn weg naar de Antwerpse Singel (2003). De installatiereeks
'5'(een coproductie van de Beurschouwburg en kunstencentrum
BELGIE) was een van de hoogtepunten van het afgelopen KunstenFestivaldesArts
en is een ideale introductie voor de nieuwe creatie Catching
Whales Is Easy. De installaties In, Dancer#1 en How It Works
zorgen samen met Catching Whales Is Easy voor een verrassend
en avontuurlijk theatraal parcours.
CATCHING WHALES IS EASY
een opdracht van kunstencentrum
BELGIE aan Kris Verdonck (concept/choreografie)
productie ism Kunstencentrum BELGIE, Beursschouwburg Brussel
en Fyke
Catching Whales is easy is een theaterstuk bestaande uit
drie korte monologen. Er wordt met verschillende media gewerkt:
beeld, klank, computersimulatie, robotica. Driemaal gaat
een beeldend kunstenaar, gespecialiseerd in multimedia en
interactieve installaties, de dialoog aan met een acteur.
De acteurs zijn meer performers dan acteurs in de klassieke
betekenis, ze hebben zowel ervaring met theater (Fabre)
als met dans (P.A.R.T.S). Interactiviteit tussen de verschillende
media is het sleutelwoord. De acteurs bevinden zich in een
installatie; ze maken deel uit van een interactieve scenografie.
MONOLOOG 1: THE TEXAS CHAINSAW
MASSACRE
Speler: Geert Vaes
Installatie: Chris Musgrave (http://www.auraloptic.org)
In de enscenering is de acteur een 'talking head', een spreker
die de tekst uiterst nauwkeurig zegt; de taal als het absolute
instrument van de acteur. Maar tevens wordt hij het instrument,
de speelbal ervan.
Zwart, leer, ijzer, stampen, duisternis. Staat daar iemand?
Het stampen is een ritmisch laagfrequent zwaar beven, dat
het lichaam met de maag opvangt, vermengd met een hoop afzonderlijk
niet te onderscheiden, lichtere metalen ritmische geruisseries,
een warrige harde maar nog niet pijnlijke optelsom van fabrieksgeluiden
klikken, ratelen, hameren, rammelen, rinkelen, voor alles,
onder alles, stampen, beven, stampen, beven, de bodem siddert.
Rainald Goetz
MONOLOOG 2: BREATH
Speler: Heike Langsdorf
Installatie: Antoine Desvigne
De acteur gaat een dialoog aan met een computer.
Aan alles gedacht?... Niets vergeten?.... Nu zit je lekker
hé?... Niemand kan je zien.... Niemand kan je bereiken....
Waarom doe je het licht niet uit?... Misschien zit er een
wandluis naar je te loeren
Samuel Beckett
MONOLOOG 3: INTERIM
Speler: Kaya Kolodziejczyk
Installatie: Chris Vleeshouwers
Fysiek gevaar brengt de acteur in een staat van onmacht.
Während nur eines Zungenschlags gibt es Urknall
und Wärmetod vom roten Riesen bis zum weissen Zwerg
die ganze Skala mir fallen kosmische Dimensionen aus dem
Mund in der Beschreibung eines Kusses der Interimsliebenden
die Liebenden der Interimsliebenden im Interim.
Zwischen Mikrophon und Makrokosmos zwischen Chaos und ohne
Ziel zwischen Plankton und Philosophie
zwischen Semtex und Utopie gibt es sie die Interimsliebenden.
Blixa Bargeld (Einsturzende Neubauten)
------------------------------------------------------------------------
installatiereeks
producties met steun van kunstencentrum BELGIE
IN - DANCER#1 - HOW IT WORKS
In, Dancer#1 en How It Works zijn installaties/performances
die de mogelijkheden en gevolgen van interactie tussen lichaam
en object onderzoeken. De performances bevinden zich in
het spanningsveld tussen dramatische en beeldende kunsten.
Het uitgangspunt is de klassieke theatrale handeling, die
tijdens het productieproces tot het uiterste wordt gereduceerd.
Deze reductie heeft vaak tot gevolg dat de mens fysisch
slechts gedeeltelijk aanwezig blijft, hij wordt vertegenwoordigd
door een machine, een geluid of een beeld. Het is een verhaal
tussen mechaniek en leven, bevroren theater. IN
In een aquarium staan om de beurt een acteur en een actrice
in kostuums volledig stil. Geluiden als ademhaling en hartslagen
worden versterkt. We horen de soundscape van hun lichaam.
De acteurs raken in een staat vergelijkbaar met coma.
Een stem komt tot iemand in het donker, stel het je voor.
Tot iemand op zijn rug in het donker. Dit merkt hij aan
de druk op zijn achterkant en aan hoe het donker verandert
wanneer hij zijn ogen sluit en opnieuw wanneer hij ze weer
opent. slechts een klein deel van wat gezegd wordt valt
te controleren. zoals bijvoorbeeld wanneer hij hoort, je
ligt op je rug in het donker. dan moet hij de waarheid van
wat gezegd wordt erkennen.
Samuel Beckett: Gezelschap
DANCER#1
Hoe de afwezigheid van acteurs en de eenvoudige motoriek
van een alledaagse slijpschijf kan leiden tot pure Griekse
tragedie wordt duidelijk in Dancer#1. Wanneer een machine
in een situatie gebracht wordt die organisch is of waarin
wetten van chaos gelden, gaat het er alles aan doen om zijn
verstoorde evenwicht terug te vinden. Die zoektocht is verrassend
theatraal. Über das Marrionettentheater van Heinrich
von Kleist (1777-1811) en de Griekse tragedie vormen hier
de inspiratiebron.
HOW IT WORKS
Paradoxaal is het robotje één van de meest
menselijke figuren in de voorstelling. Hij rijdt zelfstandig
door het publiek, komt mensen bekijken en zendt beelden
en klanken door. Uitgangspunt voor deze installatie is Joey,
the mechanical boy, een 9-jarig schizofreen jongetje dat
speelde dat hij robot was, omdat hij bang was van gevoelens.
|
